آمدبهاروباغ پرازرویشی عجیب
چشمه جوان وجوی پرازرویشی عجیب
بلبل میان باغ هزاران به بارشد
بانغمه ای قشنگ ولی رویشی عجیب
داربلندخفته ی دیروزلخت نیست
بیدارگشته بانفس وپوششی عجیب
خورشید شیوی خوش خودرازسرگرفت
گاهی به تاب .گاه رود.بارشی عجیب!
درذره ذره خاک زمین زندگی نشست
برپاشده به قلب زمان شورشی عجیب
زنده شده تمام جهان پیرشدجوان
جاری شده به جان جهان جنبشی عجیب
برخیزای عزیز محب!هست تاابد
بین بهاروسست تنی چالشی عجیب!
ای دل بیا و دمی به تماشای روزگار عبرت بگیر از ین فلک پیر کجمدار
بنگرکه چه فتنه هابرانگیخت در این جهان با ما جهانیان چه جفا ها برد به کار
روز ی شود عروس به زیبای رنگ و بو در پر ده ی حجاب نشیند به صد وقار
ناگه شود عجوزه ی افسونگری ز نو در عین شهد وصل دهد زهر نابکار
اول شود رفیق ، در آخر کند غریق روزی کند عزیز ،به روزی ذلیل و خوار
وقتی چنان صعود به نمرود داده بود که افکند او خلیل خدا را به قعر نار
بازش به امر حق بیکی بق تباه کرد در دوزخ اوفتاد به جان و تنش شرار
از حشمت و جلال سلیمان اگر خبر داری دگر چرا به جهان داری اعتبار
روزی بدیش باد صبا حامل البساط ناگه ز باد نیستی افتاد و شد نابکار
جمشید جم که شاه اقالیم سبعه بود اعظم خدیو روی زمین بد به اقتدار
چرخ از ازل رهش سوی کبر و منم نمود کرد آنگهی به اره ی جباریش دو پار
ضحاک ظلم جو که امیری بد از عرب او را به جای جم به جهان کرد تاجدار
بعد از هزار سال یکی روز که بود سلطان کینه جوی جفاکیش بد شعار
هم عاقبت بکوفت سرش را به یک عمود محبوس و مستمند فکندش میان غار
کاووس کز ثری به ثریا همی شتافت شاید بر این سپهر بلندش فتد گذار
گردون زفوق پنجه فرو هشت ناگهان زد بر سرش به اره به خاکش فکند خوار
کیخسروی که از پی خونخواهی پدر تا دست زد به قبضه ی شمشیر آبدار
بر داشت تارک از سر افراسیاب ترک بنمود بر شهان جهان جمله افتخار
رستم که روز جنگ نرستی کسش زچنگ مام زمان نزاد و نزاید چون او سوار
خفتان زچرم ببر و به زیر اندرش هژبر و آن حلقه ی کمند عدو بند تابدار
می گفت اگ ر فلک به من آویزد از ستیز او را ادب کنم به همین گرز گاوسار
دیدی چگونه زال زمان در چهش فکند و ز کید چرخ زال بنالید زار زار
اسفندیار شیر شکاری که خود بدی روئین تن دلیر و خردمند کامکار
تعلیم تیر گز فلک از پور زال کرد چشمش چنان بدوخت به پیکان آبدار
اسکندری که اخذ خراج از شهان نمود بودی جهان محاصر و شمشیر و حصار
می کرد جهد در طلب آب زندگانی غافل بدی ز حیله ی صیاد روزگار
ناگه گرفت و در قفس دخمه اش نهاد بنمود تا ابد سر آن دخمه استوار
کسرا برفت ، هرمز و پرویز در رسید با کس چو او نشد فلک پر ستیز یار
بود افسرش زبرجد و پیروزه اش سریر زیبا قبای قامتش از لعل شاهوار
هم چرخ را نگر ز ره کید و مکر وکین قتل پدر به دست پسر کرد واگذار
بنگر به روزگار سلاطین سالفین از جاه و از عظمت یک یک به یادگار
کانها چه کردند چون بدند چه شدند گیرم تو خویش را هم از ایشان شمار دار
در صورتیکه جای دیگر می کنی سفر پس زاد آن مقر اقامت نگه دار
شیرین وار وه ناز ، شیرین وار وه ناز ئو روژ شوخی دیم شیرین وار وه ناز
شایق بی واو شوق غمزه و عشوه وناز وه ناز مخراما وینه کورپه باز
آگریجش داوی تیپ تیپ و مقراض صف صف چوی نظام صف آرای سرباز
واو دسته حیتار قطرانی قیر رنگ اسودی بیم دیز رنگی رنگارنگ
ژه راس تا رکبین سر آویز وه ناز لیل وه خام مر دست گردان دا وه جاز
زره زر گوشان گوشواره گوهر مر زیب و زیور بارگای قیصر
حاجبان چوی «قوس»«شابهرام» گور دیده ش پر سودا بی باده مخمور
مژانش مه ر تیر «زال» تیرافکن نصب سر پنجه ی بازوی «تهمتن»
خوار چوی اشکبوس بیچار چوی شغاد ای طوره بنیاد عمرم دا وه باد
گوناش ابیضی شمس خاور خیز لعل آسا چوی لعل بازو «شا پرویز»
بینیش شمس آسا شمع شا فغفور شعاش مر وه رشه ستاره دیجور
لوان احمر گل ئو پره گلرنگ حمرا مر سر جوش کارخانه فرنگ
هر تار وه گردن صاف سنتور ساز واو لحن نیم نرم ماما وه آواز
هاملوش کس نیه ن ندارو همباز شیرین شیوه وه ن نیشکرین باز
لیلی گل اندام گردی بانشه ن شیرین کمتر کس وه درگاهشه ن
دلداران دخیل وه آدم هر وه دس امان ژه کردار شوخ دیده مه س
امانه ن دخیل دردم دوا کر زامم ژه وصال ویت مداوا کر
مسافر بود و باید راه می رفت
شب دلشوره را تا آه می رفت
به سمت سطر سرگردانی عشق
تمام جاده را با ماه می رفت
دلت راهی به دریایی ندارد
تن سنگت که رؤیایی ندارد
درون دره ی یک مرگ حتمی
هیاهویت که فردایی ندارد
طلوع برکه را با تو گذر که
لباس کال گندم را چو زر که
غروب جاده با دستان شبنم
زن دهقان و یک روز دگر که
من و تو زیر یک سقف کبودیم
واز یک چشمه در جریان رودیم
بیا با هم دوای درد باشیم
وگرنه چه نبودیم و چه بودیم
تو را در خاطراتت گریه ی سرد
دلت خونین و پر تشویش از درد
کنارهم دو جسم سنگی و باز
هزار و یک شب برزخ گذر کرد
مقصود و منظور رب العالمین ترویج آئین ختم المرسلین هر چه ن من ژه کفر کافرانم دور حق فرما « کل اثیم کفور» اثیم هر منم غمناک و محزون امیدم تونی یا صاحب امور وه یشتر وه درگات آوردم دخیل هم ژه دخیلات نکرده تحصیل بس آرزوم داشت پی راهنمائی تقدس زیاد دویر ژه گناهی هادی هدایت خلق گمراهی ژه شرع نبی خیلی آگاهی تا دیم پیدا بی آقای « شیخ فرج» نوری ژه ظلمت یاوا من درج بینی بین الله هدایتم کرد عاشق وه مقام عبادتم کرد وات کوتاه مه که ر اظهار ظهور اظهار ظهور ختم آیه نور من ژه قول او عارضم وه حق قسمت وه ضرب فی یوم الخندق حق وه عظمت بسم الله عظیم اسماء الحسنی ، راحم الرحیم وه سوره الحمد راه مستقیم وه آیه شریف سمیع العلیم هم وه قائمان عرش عظیمت وه بنا کرده بنای قدیمت وه «روح الامین»وه «اسرافیلت» هم وه «میکائیل» وه «عزرائیلت» وه حق حرمت مالک نیران وه اخلاق خوش خازن رضوان وه حق «آدم» «هابیل» وهم «شیث» وه «نوح» و «حوت» «صالح»و«ادریس» وه «ابراهیمت» وه «ذبیح الهت » «اسحق » و «یعقوب» وه وجیه الهت وه «اسباط»و«لوط»«شعیب»و «ایوب» «موسی» و «هارون» بی نقص و عیوب وه «یوشع» میثاق «خضر» ذوالقرنین وه حق «حسن» اصحاب حسین وه صبر و شکیب امام مبین وه حزن «زینب» غمناک حزین وه لب تشنگان دشت کربلا وه چنگ اعدای ظالم مبتلا وه گلوی خشک طفل شیرخوار وه صبر و شکیب حسین بی یار وه دو دست قطع میر علمدار باقی وه عزت ائمه ی اطهار نه ژه قول من ژه قول پاکان اسیران کفر دیده نمناکان وه حق حرمت ابطل الابطال وه حق مردان دارنده اقبال بده ر وه حضرت اجازه ی ظهور تا جهل و ظلمت بدل کی وه نور وه حق حرمت «یونس» و «الیاس» وه رای «ذواکفل» دانای حق نشناس وه حق «حیقوق» «دانیال» رئیس «عزیز» وه «عیسی» «شمعون» و «جرجیس» وه حواریون ادبای خالد «حنظله» «لقمان» چل و چوار زاهد وه حق حرمت خواجه کائنات وه عبودیت جمع ذی حیات باز وه شرافت اولاد رسول وه حق حرمت «فاطمه بتول» هم وه رستاخیز دشت کربلا وه ریش پر خوین «ابا عبدالله» بده ر وه حضرت اجازه ی ظهور تا زیارت کیم او کانون نور مقصود اثیم «لک» بی شعور هه ر یه سه حضرت زوی بکه ی ظهور حد شرعیم ها وه دست او قطع نفس شوم ها وه شست او عرضم وه درگات وه روژ وه شو عجل فی ظهور شتابان وه دو یا «فرج الله » اجل فی فرج صاحب الا مری یعنی فی نهج وه حق اجداد اطهارت قسم وه روژ موعود دیدارت قسم وه صبر ثابت ثبوتت قسم وه یوم الاظهار ظهورت قسم تو ویت معصومین حرفت قبولن کی چن من خرف لمن یقولن التماس بکه ر وه ذات بی چون بلکم بسنین اجازه ظهور دسمه دامانت ختم آیه نور خیلی تعجیل که ر وه کار ظهور
